Poleski Park Narodowy

Poleski Park Narodowy utworzono w 1990 roku. Znajduje się on w centralnej części Równiny Łęczyńsko-Włodawskiej, zajmując obszar 9762 ha. Podstawową jego wartością jest jego krajobraz i przyroda. Zachowały się tu jedne z ostatnich w Europie obszary torfowo-bagienne, stanowiące miniaturę europejskiej tundry i lasotundry. Do największych torfowisk należą: Orłowskie z jeziorami Łukiem i Kraśnym, Bagno Pociągi obejmujące torfowiska wokół jezior Mosznego, Długiego i Wytyckiego, Durne Bagno, Bagno Bielecki, Bagno Bubnów i Bagno Staw. Poza obszarem Poleskiego Parku Narodowego nigdzie już nie występują w Europie zachodniej i środkowej tak duże naturalne zbiorowiska roślin oraz typowe poleskie krajobrazy. Są one tylko pozornie jednostajne, ponieważ jeziora i otaczające torfowiska oraz lasy, liczne zgrupowania stawów, oczka wodne, zagajniki, zarośla, kredowe wyniesienia terenu nadają pejzażowi wielką rozmaitość. Często wśród torfowisk i bagnisk oraz jezior ukrytych w oprawie zieleni otwierają się krajobrazy jak z bajki, wręcz fantastyczne, pełne egzotyki i nie spotykane nigdzie indziej. Flora parku jest bardzo zróżnicowana i bogata. Spotykamy tu najrzadsze gatunki np. storczyków czy roślin roślin mięsożernych np. aldrowanda pęcherzykowata, rosiczka czy tłustosze oraz pływacze. Fauna jest równie bogata. Wśród 36 gatunków ssaków są m.in. : łoś, jeleń, sarna, bóbr, gronostaj, wydra, wilk. Charakterystyczny dla Poleskiego Parku Narodowego jest żołw błotny. Od 1992 roku mają miejsce działania zmierzające do jego restytucji ze względu na zagrożenie jego wyginięciem. Obecnie jego liczebność na terenie Poleskiego Parku Narodowego wynosi około 1000 sztuk.